Listopad 2020
Skutki uzależnienia od komputera.
Maj 2020
Choroby wieku dziecięcego -warto przeczytać
Listopad 2019
Zagrożenia XXI wieku -spotkanie z rodzicami-pedogogizacja rodziców
Wrzesień 2017
Pomocy-moje dziecko nie chce pójść do szkoły
Marzec 2016
Listopad 2015
Stop dopalaczom-artykuł dla rodziców
20 X 2015 r.
Dziecko w szkole
Początek roku szkolnego dla wielu maluchów oznacza ogromną życiową zmianę – rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej. By proces przystosowania się do szkoły przebiegł bezboleśnie, warto pociechę do niego przygotować.
Rozpoczęcie nauki w szkole to duże wyzwanie zarówno dla dziecka, jak i rodzica. Oznacza ono przeorganizowanie codziennego życia, zwiększenie obowiązków młodego członka rodziny oraz pojawienie się problemów, z którymi maluch nie zawsze da sobie radę sam. Dlatego też warto dobrze się razem do tych zmian przygotować.
„Kluczowe jest pozytywne nastawienie. Należy przedstawiać szkołę jako przyjazne miejsce, gdzie dziecko zawrze dużo znajomości, a także pozna wiele nowych i ciekawych rzeczy. „Dobrym pomysłem jest wspólne oglądanie zdjęć, gdzie mama i tata występują w szkolnych fartuszkach czy z obowiązkowymi tarczami. Można powspominać zabawne sytuacje z czasów, gdy sami się uczyliśmy oraz przyjaźnie, które wtedy zawarliśmy”.
Warto również pokusić się o wycieczkę do szkoły, w której dziecko będzie zaczynać naukę. W ten sposób maluch pozna nie tylko sam budynek, ale również drogę, którą będzie pokonywać przez najbliższych kilka lat. Dzięki temu w pierwszym dniu nauki nasze dziecko poczuje się pewniej.
„Rozmowa z dzieckiem to podstawa przygotowania do rozpoczęcia nauki. Podpytanie malucha, czego się boi, może być pierwszym krokiem do rozwiania strachu”. „Umiejętność słuchania naszej pociechy i rozmawiania z nią zaprocentuje. Ważne jest poruszanie różnych tematów, zadawanie pytań, wymienianie poglądów i podtrzymywanie dialogu z dzieckiem. Dziecko należy chwalić za dobre zachowanie i ganić za niewłaściwe. Zawsze też trzeba mu wyjaśnić, co zrobiło źle. Działania te wpłyną pozytywnie na jego poczucie bezpieczeństwa oraz zaufanie do rodziców”.
Z rozpoczęciem nauki w szkole wiąże się wiele obowiązków, jak odrabianie lekcji, codzienne pakowanie plecaka czy też wykonywanie poleceń nauczyciela. Dla pierwszoklasisty są one nowością i mogą budzić lęk. Rodzice powinni zatem przygotować swoją pociechę do nowych zadań. Wspólne ustalenie rozkładu dnia, z podziałem na odrabianie lekcji, odpoczynek, aktywność fizyczną i wyznaczenie stałej godziny pójścia spać zorganizuje dziecku i rodzicom czas.
„Niezwykle istotne jest również to, by nasze dziecko stawało się coraz bardziej samodzielne i odpowiedzialne. Nie będziemy mu przecież mogli towarzyszyć przez cały dzień, a nauczyciel będzie miał pod opieką również inne dzieci” . „Nasze dziecko powinno nauczyć się samo podejmować decyzje, oczywiście na swoją miarę – np. co chciałoby robić, czy jak się ubrać. Ważne również jest, by rodzice nie wyręczali siedmiolatka w czynnościach, z którymi da sobie radę. Wyniesienie śmieci, posprzątanie pokoju, zatemperowanie ołówka czy niesienie własnego plecaka to nie są rzeczy trudne, a dla dziecka są to wyzwania, których pokonanie buduje wiarę w siebie. Nie należy oczywiście zostawiać malucha samego z dużymi problemami. Dziecko zawsze musi czuć, że znajdzie w rodzicu oparcie”.
Szkoła to na początku nauka pisania, czytania i liczenia. Aby dziecko poradziło sobie z lekcjami, należy wzmacniać w nim poczucie odpowiedzialności oraz rozbudzać ciekawość. Należy także pamiętać o tym, że siedmiolatki nie są w stanie skoncentrować się na jednym zadaniu przez dłuższy czas. Warto zatem połączyć odrabianie prac domowych z zabawą lub organizować co jakiś czas przerwy, np. na krótki spacer.
„Szkoła to miejsce, gdzie dziecko ma się uczyć, a nie być we wszystkim najlepsze” – . „Oczekiwania rodziców powinny zatem iść w parze z jego możliwościami. W przeciwnym wypadku zapał pierwszoklasisty szybko minie, a ponowne zainteresowanie dziecka szkołą i nauką nie jest już takie proste”.
15 IX 2015 r.
Początki przedszkola. Jak się przygotować?
Początek przedszkola – jak się przygotować?
Adaptacja dziecka w przedszkolu to wyzwanie i dla dziecka i dla pań wychowawczyń i dla rodziców. Dla kogo egzamin z dojrzałości przedszkolnej jest najtrudniejszy? Najczęściej dla rodziców. To oni martwią się, a nawet bywają przerażeni. Mamy często pochlipują w szatni słysząc rozdzierający płacz własnego dziecka. Jak sobie z tym poradzić?
Rodzicielskie zmartwienia
Rodzice często zadają sobie pytanie – Czy moje dziecko nadaje się do przedszkola? Czy poradzi sobie? Czy będzie w przedszkolu szczęśliwe?
Adaptacja
Wiele współczesnych przedszkoli znając bolączki rodziców przygotowuje programy adaptacyjne dla maluszków i ich rodziców. Najczęściej zaczynają się one w kwietniu i trwają do czerwca. Dzieci i rodzice spotykają się w przedszkolu, po to by we wrześniu przedszkole nie było wielką i przerażającą niewiadomą. Dzieci mogą swobodnie bawić się w grupie, a rodzice tę zabawę obserwować.
Dziecko idąc do przedszkola we wrześniu, bez rodzica traci poczucie bezpieczeństwa, a jak wiadomo to poczucie jest podstawą do szczęśliwego dzieciństwa i prawidłowego rozwoju. Dlatego też warto już w marcu sprawdzić, czy i jakie programy przygotowujące oferują przedszkola. A jeśli tego nie robią, zaproponować im takie rozwiązania.
Samodzielność przedszkolaka
A jak przygotować się w domu do pójścia do przedszkola? Co powinien umieć trzy, czterolatek, by móc sprawnie funkcjonować w przedszkolu?
Od przyszłych przedszkolaków wymagana jest pewna samodzielność, taka której w domu mając trzy latka wykazywać nie muszą. W domu mama, czy babcia chętnie pomoże.. Przy ubieraniu, rozbieraniu, jedzeniu, załatwianiu potrzeb fizjologicznych.W przedszkolu Pani może nie mieć możliwości i czasu. Dzieci w grupie jest sporo pań zajmujących się grupą zaledwie kilka (dwie, trzy..) W domu starsi ustępują, wybaczają, nie rywalizują – w grupie dzieci kłócą się, płaczą i wyrywają sobie zabawki… Jak się wtedy zachować?
Samodzielne ubieranie, rozbieranie oraz toaleta
Dzieci samodzielnie zakładające ubranka, zjadające posiłki, korzystające z toalety mają łatwiej, ich życie w przedszkolu jest dzięki temu mniej stresujące. Dzieci potrafiące współżyć w grupie to prawdziwy skarb – zadanie nie jest łatwe, ale możliwe do realizacji.
Jeśli dziecko nie umie wiązać butów – kupmy mu buty na rzepy. Jeśli nie umie zapinać guzików – dajmy łatwą do zdjęcia nierozpinaną bluzeczkę, bawełniane spodnie bez zamka.
Jeśli dziecko nie umie samodzielnie schodzić ze schodów, wspinając się na drabinki – poćwiczmy z nim tę umiejętność.
Jeśli nie umie samo myć zębów, rąk i buzi – poćwiczmy to podczas wieczornej zabawy w łazience.
Dziewczynkom, które mają długie włosy nie dawajmy ulubionych spinek, wpinanie ich to kłopot dla dziecka (i wymaga proszenia pani o pomoc), a zagubienie będzie powodem do rozpaczy.
Jedzenie
Przedszkola tym również różnią się od domowych pieleszy, że jedzenie nich niejako na rozkaz, czyli o stałej porze, niezależnie od chęci czy niechęci dziecka. Dzieciom które wcześniej jadły i spały kiedy miały na to chęć bardzo trudno jest przystosować się do rygoru i stałego rytmu dnia w przedszkolu. Spróbujcie w domu wprowadzić stałe godziny posiłków chociaż w przybliżeniu odpowiadające tym przedszkolnym.
Rozstania
Kolejnym dużym problemem dla maluchów na stałe przebywających z mamą są rozstania. Dziecko, które do trzeciego roku życia nie spędziło bez mamy ani chwili będzie przeżywało czarną rozpacz, gdy nagle zostanie w przedszkolu na kilka godzin. Warto przed wrześniem umówić się z koleżanką, babcią, czy sąsiadką na kilkukrotne pozostawienie dziecka pod opieką kogoś innego niż zawsze obecna mama. Róbmy to stopniowo, serdecznie ale jednoznacznie, bez przeciągania w nieskończoność, bez oszustw (wychodzenia po cichu gdy dziecko nie widzi), czy zapłakanego odrywania dziecka od mamy. I na koniec, co bardzo ważne, dotrzymujmy ustalonej pory odbioru. Dzieci bardzo cierpią czekając na nie punktualnego rodzica.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
15 IX 2014 r.
Jak zapobiec agresji wobec własnego dziecka ?
Życie codzienne dostarcza nam wielu przykładów świadczących o przejawie agresji wśród ludzi, czyli skłonności do częstego używania przemocy w relacjach z innymi jako sposobu rozwiązywania konfliktów bądź realizacji celów życiowych. Przez zachowanie agresywne rozumie się zachowanie
skierowane przeciw określonym osobom lub rzeczom, przenoszące szkodę przedmiotowi agresji, przybierające formę ataku, czyli napaści fizycznej lub słownej. W każdym przypadku agresji można teoretycznie wyróżnić kilka czynników:
1)Czynnik wrodzony – u wszystkich ludzi mniej lub bardziej jednakowy.
2)Czynnik aktywnościowy – stwarzający różne możliwości w zakresie zdobywania przez dziecko doświadczeń, bardziej aktywne dziecko wcześniej i częściej będzie narażone na przypadkowe konflikty i związane z nim frustracje, będzie najprawdopodobniej częściej nagradzane i karane, będzie
miało większą szansę wyuczenia się agresywnych sposobów zachowania.
3)Czynnik frustracyjny – zależy w dużym stopniu od środowiska i postaw rodzicielskich.
4)Czynnik naśladowczy – zależy głównie od środowiska.
5)Czynnik instrumentalny – bardzo zależny od pozostałych czynników, jest też w jak w większym stopniu podatny na wpływy wychowawcze. Wyróżnia się kilka rodzajów agresji:
-Agresja bezpośrednia – polega na ataku skierowanym wprost na określoną osobę lub rzecz.
-Agresja słowna – wyraża się w formie wypowiedzi poniżających, grożenia, wprowadzania w błąd, co pociąga za sobą szkodliwe konsekwencje dla osoby, na którą jest ona skierowana.
–Agresja słowna pośrednia – zmierzająca do wytworzenia negatywnych opinii o atakowanej osobie
i do obniżania jej wartości w opinii innych osób. Zachowania powodują szkodę lub przykrość osobie, na którą skierowana jest agresja, nie przebierają jednak formy bezpośredniego ataku na nią.
-Agresja fizyczna – wyraża się w biciu, gryzieniu, szarpaniu itp. Szczególną formą agresji jest agresja młodzieży skierowana pod adresem osób starszych. Odbywa się ona pod maską konfliktu pokoleń, walki o autonomię i samostanowienia. Mamy tutaj do czynienia z okazywaniem niechęci, celowym zajmowaniem miejsc środka komunikacji publicznej, aż do brutalnych napaści na ulicy.
Już małe dzieci na wiele sytuacji trudnych reagują agresywnie: krzykiem, biciem, płaczem. Agresja pojawia się w sposób gwałtowny i bezpośredni, często występuje z niechęcią do nauki. Coraz częściej dorośli, rodzice, nauczyciele, mimo usilnych zabiegów, nie potrafią poradzić sobie ze wzrastającą agresją.
Co jest przyczyną takich zachowań?
Świat, w którym żyjemy, bardzo często stawia nas w sytuacji, w której czujemy się niepewnie, jesteśmy rozczarowani. Nie zawsze możemy zaspokoić potrzeby swoje i najbliższych. Rodzice starają się stworzyć jak najlepsze warunki, w których bezstresowo mogłyby przeżyć beztroskie dzieciństwo.
Chronią więc swoje pociechy przed wszystkimi złymi doświadczeniami, zaspakajają potrzeby, ale też i zachcianki. Nie chcą, by ich dziecko było gorsze od innych. Taka postawa rodziców może przynieść skutki odwrotne do zamierzonych. Jeśli wychowanie ograniczy się tylko do zaspokojenia potrzeb
materialnych to między dzieckiem a rodzicami nie rozwija się wieź i porozumienie. Chociaż dziecku niczego nie brakuje rolę wychowawcy przejmuje telewizja, kino, wideo, komputer, czasopisma dla młodzieży – jako czynniki wpływające na rozwój agresywnych postaw. Kolejną przyczyną wywołującą agresję jest posługiwanie się komputerami przez dzieci i młodzież. Z pewnością komputer przynosi wiele korzyści jednak gry komputerowe nasycone obrazami przemocy stanowią poważne zagrożenie społeczne. Przy grach dzieci nie tylko oglądają przemoc, ale same ją realizują a przez to oswajają się z nią i obojętnieją na nią .Przyczyn agresywnych zachowań należy szukać między innymi na tle obecnej niekorzystnej sytuacji opiekuńczo-wychowawczej wielu rodzin. Dorośli, często zajęci swoimi sprawami, zostawiają dzieci samym sobie bez opieki, z kluczem na szyi, czy też dając im negatywne przekłady swoich zachowań. Takie dzieci szukają akceptacji poza domem, wśród ludzi, którzy traktują ich poważnie, wiążą sie też z grupami nieformalnymi. Inną przyczyną agresji wśród dzieci jest bieda. Złe warunki materialne rodziny, uniemożliwiające zaspokajanie potrzeb i pragnień dziecka powodują reakcję obronną w postaci agresji, najczęściej w stosunku do młodszych kolegów.
Przyczyną agresywnego zachowania może być również szkoła, a w szczególności niepowodzenia w nauce. Współczesna szkoła wymaga od dzieci dużej wiedzy, umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, ciągłego poszukiwania nowych rozwiązań. Dziecko o mniejszej odporności emocjonalnej zaczyna się w tym wszystkim gubić. Nauczyciel często pracujący w licznej klasie nie ma możliwości poznania problemów ucznia i udzielenia mu pomocy. Uczniowie doznają różnych form przemocy, takich jak: bicie, zastraszanie, wymuszanie pieniędzy, poniżanie, zmuszanie do palenia papierosów
itp. Takie szczególnie niebezpieczne miejsca to przede wszystkim okolice szkoły, toalety, korytarze, szatnie, drogi prowadzące do szkoły, zwłaszcza w miejscach źle oświetlonych czy odosobnionych.
Agresja jest komunikatem ze strony dziecka w kierunku dorosłego. W ten sposób dziecko informuje nas, że ma problemy, z którymi sobie nie radzi. Jak zatem pomóc takiemu dziecku? W takich sytuacjach warto się przyjrzeć własnym relacjom z dziećmi.
– Ile czasu poświęcam dziecku?
– Czy słyszę co mówi do mnie dziecko?
– Czy nie jest tak, że mój czas dla dziecka to moja praca – to dla Ciebie się tak poświęcam.
– Jak często bawię się z moim dzieckiem?
– Jak często czytam mu książki na dobranoc?
– W jaki sposób zwracam się do mojego dziecka, jakich słów używam?
– Czy są to słowa, które ranią: ty głupku, odejdź, zamknij się, przestań, nie mam czasu, ty nigdy…, ty zawsze…
-Czy są to słowa, które pomagają: cieszę się że jesteś, kocham cię, słucham cię, jestem z Tobą, dziękuję, proszę, przepraszam..
Wielu się zapyta czy ma to jakieś znaczenie? Ma i to ogromne, gdyż słowa wciąż powtarzane determinują całe dorosłe życie człowieka. Nie zapominajmy, że dziecko wierzy we wszystko, co mówią mu rodzice lub inne ważne dla niego osoby. Dzieci, którym poświęca się zbyt mało czasu są
zwykle mało tolerancyjne, niewrażliwe na krzywdę ludzką, bywają bezwzględne w egzekwowaniu tego, co ich zdaniem im się należy. Dziecko wychowywane w miłości i w poczuciu bezpieczeństwa da sobie radę w różnych warunkach, będzie też umiało też z innymi ludźmi. Ważną sprawą jest, aby dziecko nauczyło się akceptować samo siebie, aby znalazło w sobie wartości, na których może się oprzeć. Jeśli dziecko jest niepewne, niedowartościowane, wymusza zwrócenie na siebie uwagi, często porzez agresywne zachowanie. Ktoś słabszy zawsze znajdzie się w pobliżu, ktoś – komu można dokuczyć, zabrać własność, kogo można pobić, popchnąć, po to, by przypodobać się kolegom.
Można temu w zdecydowany sposób zapobiec, budując pozytywny obraz
własnego dziecka poprzez:
– mówienie mu, jak bardzo jest dla nas ważne,
– wysłuchiwanie tego, co ma nam do powiedzenia,
– dawanie mu wsparcia,
– wspólne przeżywanie jego radości i niepowodzeń,
– nielekceważenie, nawet błahych dla nas problemów dziecka.
Postawa: jestem przy Tobie, słucham Cię – daje poczucie bezpieczeństwa, ważności, motywuje, by stawać się lepszym, rozwija otwartość, uczy optymizmu i wiary we własne siły. W efekcie wyrasta człowiek radosny, szanujący siebie i innych, otwarte na życie. Poczucie własnej wartości powinno dziecko wynieść z rodzinnego domu. Rodzice powinni od najmłodszych lat wpajać dzieciom podstawowe zasady współżycia, aby wchodząc w okres dojrzewania nie poddawały się wpływom rówieśników namawiających do złego. Dzieci oczekują od rodziców miłości, podziwu dla nabywanych przez nie umiejętności, ale również stawiania im jasnych wymagań i zakazów, gdy taka jest potrzeba. Starajmy się więc przekazać dzieciom takie wartości, aby stały się rozsądnymi, wrażliwymi ludźmi, umiejącymi zachować się mądrze w każdej sytuacji. Dzieci są jak skarbonki, co się do nich włoży to
samo się wyjmie. Nie żałujmy czasu dla sowich dzieci, gdyż tego potrzebują od nas najbardziej. Przede wszystkim jednak sami bądźmy modelem nieagresywnego zachowania.
1IX 2014 r.
RODZICU
ADAPTACJĘ DZIECKA DO PRZEDSZKOLA UŁATWIA I UTRUDNIA :
ADAPTACJĘ UŁATWIA:
1. Pozytywne myślenie o placówce (możecie dzielić się z dziećmi miłymi wspomnieniami dotyczącymi waszego pobytu w przedszkolu).
2. W dniu przyjścia do przedszkola dziecko powinno być ubrane wygodnie, by nie miało większych kłopotów przy rozbieraniu się w toalecie.
3. Przyprowadzanie i odbieranie dziecka powinno odbywać się bez pośpiechu i poganiania. Warto zadbać o uśmiech na twarzy i unikać sytuacji stresującej dziecko. Wasz dobry nastrój może mu się udzielić.
4. Dziecko może zabrać do przedszkola ulubioną maskotkę, przyjaciela, który pomoże przetrwać trudne chwile.
5. Adaptację znacznie ułatwiają:
KRÓTKIE, STANOWCZE POŻEGNANIA,
ODCHODZICIE NIE ZWLEKAJĄC
DŁUGIE, CZUŁE POWITANIA
STOPNIOWE WYDŁUŻANIE POBYTU DZIECKA
W PRZEDSZKOLU
6. Wskazane jest WSPÓLNE SPĘDZANIE WIECZORU , CZASU PO POWROCIE DO DOMU.
7. Bardzo wskazane jest jednolite oddziaływanie na dziecko domu rodzinnego i przedszkola.
ADAPTACJĘ UTRUDNIA
niepewność decyzji rodziców
poczucie winy, wyrzuty sumienia, niepokój, lęk rodziców
nadopiekuńczość dorosłych podczas wykonywania czynności samoobsługowych przez dziecko
pośpiech, zdenerwowanie, brak czasu dla dziecka
brak zrozumienia dla trudnych dni dziecka
13.XI 2013 r.
Co rodzice powinni wiedzieć o agresji.
{ Poradnik dla rodziców}
„Takie będą losy Rzeczpospolitej jakie jej młodzieży chowanie.”
Rodzina jest podstawową komórką społeczną i od jej funkcjonowania zależy wartość społeczeństwa, a także osobisty los jednostki.W rodzinie człowiek przeżywa najpoważniejszy okres, w którym kształtuje się jego osobowość, styl życia, preferowanie wartości i poglądy na świat.
Przemoc i agresja istniały zawsze, są one częścią kultury, składnikiem stosunków międzyludzkich, nierozłącznym elementem dziejów historii. Przemoc upokarza , powoduje cierpienie i nieobliczalne szkody, rodzi nienawiść i pragnienie odwetu, tworzy błędne koło w stosunkach międzyludzkich i wcześniej, czy później odbije się negatywnie na osobowości i zachowaniu człowieka. Coraz częściej słyszy się i mówi o agresji i przemocy. Docierające do nas codziennie informacje o morderstwach, aktach terrorystycznych, rozbojach, gwałtach, agresji w polityce, gospodarce, w filmie, sporcie. Coraz częściej słyszy się również wulgarne słownictwo-w niektórych kręgach kulturowych staje się ono normą.
O dynamie zjawiska agresji i przemocy w najbliższej przyszłości będą decydowały postawy młodzieży. To od Was rodzice w największym stopniu zależy jaką będziemy mieli młodzież!
Przyczyny zachowań agresywnych:
1. odwzorowanie zachowań rodziców(brak czasu dla dziecka, zaabsorbowanie pracą, preferowanie konsumpcyjnego modelu życia).
2. poczucie zagrożenia, frustracji i napięcia, poczucie krzywdy.
3. nieprawidłowa osobowość( niedorozwój, choroby psychiczne).
Etapy agresji i zachowań agresywnych.
I Etap
1. dziecko rodzi się z trudnym temperamentem.
2. pojawiają się objawy niedostosowania na etapie przedszkola.
3. występuje nadmierna pobudliwość.
II Etap
1. dziecko reaguje agresją na każdy konflikt- na problemy w sferze zachowań, albo
2. wycofuje się
3. nie potrafi budować więzi z rówieśnikami
4. pojawiają się problemy w nauce połączone z niskim poczuciem wartości i depresja
III Etap
1. ukrywa lub przemilcza nowe problemy zachowań – wagary, kłamstwo, kradzież
2. przyłącza się do przestępczej grupy młodzieżowej lub sekty
3. bierze udział w wykroczeniach, staje przed sądem dla nieletnich
4. staje się recydywistą
W obecnej rzeczywistości młodzież nie ma zbyt dużych możliwości rozładowania swojej aktywności w sposób akceptowany społecznie. Wielu młodych ludzi nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia ani w rodzinie, ani w szkole. Często jedynym miejscem, gdzie mogą otrzymać wsparcie i uznanie są grupy rówieśnicze, niejednokrotnie grupy przestępcze.
Kluby sportowe i inne miejsca aktywności są zazwyczaj mało dostępne, nieraz wiąże się to z ograniczonymi finansami.
Do zachowań dewiacyjnych popycha młodych ludzi patologia rodzin, zwłaszcza alkoholizm, oraz patologia szkoły. Duże znaczenie ma również struktura rodziny. Brak opieki, niestabilność emocjonalna, konflikt w rodzinie skłaniające młodych ludzi do zaspokojenia własnych potrzeb poza domem.
Zdarza się, że nastolatki szukają życzliwości i zrozumienia w grupie rówieśników podobnych do siebie, że agresję, której doświadczają od najbliższych, odreagowują na innych- dzieciach i dorosłych.
Chłód emocjonalny i błędy wychowawcze sprawiają, że w zasobnych, pozornie dobrych domach wyrastają ludzie agresywni i okrutni. Coraz gorzej radzą sobie dorośli z przekazywaniem młodemu pokoleniu pozytywnego systemu wartości!
Bezrobocie najczęściej dotyka młodych ludzi. Poczucie bezradności i apatii, spadek poczucia własnej wartości, pomimo posiadania umiejętności i możliwości to najczęstsze reakcje młodych na brak pracy. Propagowany przez reklamę materialistyczny model życia dodatkowo pogłębia rozczarowanie i frustrację. Może taka sytuacja doprowadzić do tragicznych w skutkach wydarzeń.. Przykładem historycznym: narodziny faszyzmu. Priorytetowym zadaniem rządu powinna być walka z bezrobociem.
Autorytety negatywne
Jednym z podstawowych sposobów, dzięki którym uczymy się nowych zachowań jest obserwacja. I to właśnie ona jest głównym źródłem przemocy. Najbardziej skutecznymi modelami (zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi) są osoby dorosłe, o wysokim statusie, które dysponują możliwością nagradzania. Jeżeli dorosłe osoby zawsze karzą dziecko za agresywne zachowanie, gdy tylko je zauważą, to wówczas dziecko nauczy się hamować agresję w obecności dorosłych, ale będzie ją wykazywało w innych sytuacjach.
PARADOKS!! Ci rodzice, którzy karzą fizycznie lub psychicznie dziecko za agresję, modelują i kształtują te właśnie zachowania, które starają się wyeliminować. Jeżeli mówimy małemu chłopcu, aby „był mężczyzną” i „umiał zrobić pożytek ze swoich pięści” uczymy go i zachęcamy do przemocy w stosunku do innych. Nie tylko wybaczamy zachowanie agresywne, ale wymagamy go, a nawet nagradzamy.
Dostarczając przez szersze środowisko kulturowe, media, film, gry komputerowe wielu agresywnych modeli oraz darząc aprobatą akty przemocy, społeczeństwo może wywierać duży nacisk na młodych ludzi aby dostosować się do normy agresywności. Osłabiły się mechanizmy kontroli społecznej nad tymi procesami. Zatarły się kryteria dobra i zła, prawa i bezprawia. Zjawiska te rodzą silne konflikty. Zagrożenie poczucia godności u pozostających bez pracy nie z własnej winy, popadanie w niedostatek, brak perspektyw, rodzą głęboką frustrację a nawet rozpacz.
Niewłaściwe postawy rodzicielskie:
1. odtrącająca– dyktatorskie podejście, kierowanie dzieckiem poprzez rozkazy, surowe kary, dezaprobata, otwarta krytyka, zastraszanie, brutalna przemoc
2. unikająca– luźny kontakt emocjonalny przy jednoczesnym obdarowywaniu prezentami, ignorowanie, nie angażowanie się w sprawy dziecka
3. nadmiernie wymagająca– stawianie wygórowanych wymagań, narzucanie autorytetu, ograniczanie swobody, zmuszanie, częste nagany.
4. nadmiernie chroniąca- nadopiekuńczość, niedocenienie możliwości dziecka, rozwiązywanie za dziecko problemów, uzależnienie dziecka od siebie, przy jednoczesnym tolerowaniu zachcianek, niewłaściwych zachowań dziecka, zaspokajania kaprysów i umożliwianiu panowania nad rodziną.
Skutki niewłaściwego postępowania rodziców:
1. Dziecko odtrącone nie ma nic lub bardzo niewiele do zyskania poprzez opanowanie gniewu i agresji wywołanej frustracją. Jego agresja przynosi mu przynajmniej tymczasową ulgę i może zmusić innych, by się nim zajęli.
2. Rodzice, którzy porównują swoje dzieci do rodzeństwa lub do kolegów, wykazując, że oni robią coś lepiej, staranniej, niszczą w dziecku dobry obraz samego siebie, a wywołują urazy, zawiść i agresję. Broniąc się przed negatywnym porównaniem, dziecko złości się, niszczy przedmioty lub atakuje inne osoby, najczęściej słabsze.
3. Kary fizyczne przyczyniają się do utrwalenia niepożądanego zachowania. Bicie dziecka przez osobę kochaną wytwarza w nim przekonanie, że jeśli coś jest ważne dla człowieka to może on użyć siły fizycznej. Model takiej agresywnej rodziny przenoszony jest na inne sytuacje(szkołę, podwórko, pracę) czy stosowany przez całe życie w swej własnej rodzinie.
4. Dzieci bez wsparcia emocjonalnego próbują zwrócić na siebie uwagę zachowując się agresywnie, wyzywając, niszcząc, kradnąc, uciekając z domu (rozwód rodziców).
5. Każde upokorzenie dziecka jest formą przemocy emocjonalnej (są to: groźby, ostrzeżenia, wrzaski i przekleństwa, wyzwiska, poniżanie godności, np. wyrzucę cię z domu, pójdziesz do poprawczaka)
6. Maltretowanie psychiczne nie pozostawia śladów na ciele, ale wywołuje negatywne przeżycia: strach, obawę, poczucie niesprawiedliwości, mniejszej wartości, świadomości braku miłości rodziców i budzi chęć zemsty.
Nie wszystkie dzieci reagują agresją. Niektóre przyjmują postawę wycofującą się i depresyjną. Są zamknięte w sobie, nie nawiązują kontaktów z otoczeniem, żyją w swoim zamkniętym świecie. Mogą w nich wystąpić zaburzenia mowy, zaburzenia snu, tiki lub inne dolegliwości.
Przez obserwację przemocy, dziecko zdobywa wiedzę, że przemoc istnieje i jak się ją wykorzystuje.
Czynniki zwiększające prawdopodobieństwo, że młody człowiek stanie się ofiarą lub sprawcą przemocy związane są z:
– rodziną,
– środowiskiem- przemoc stosowana przez osobę lubianą, środki odurzające stosowane w środowisku, stres, odrzucenie,
– zachowaniem- ucieczki z domu, kłopoty w domu i w szkole, stosowanie środków odurzających, problemy prawne,
– osobowością- niska samoocena, niedostosowanie społeczne, niepanowanie nad złością, ponadprzeciętna inteligencja.
Brak ciepła i zaangażowania w sprawy dziecka, postawa „przyzwalająca” i „tolerancyjna” połączona z brakiem jasnych granic wobec agresywnego zachowania w stosunku do rówieśników, rodzeństwa i dorosłych, również wytwarza skłonność do agresji i wrogość wobec innych ludzi.
Szkoła również może być źródłem agresji dla młodego człowieka. Uczeń, który jest niedoceniony w szkole, niedowartościowany w domu, zaczyna się buntować, szczególnie w stosunku do ludzi dorosłych- nauczycieli i rodziców. Traktuje ich w sposób arogancki, szkoła jest dla niego przymusem, w końcu przestaje się uczyć.
Uczeń może polubić szkołę wówczas, kiedy zaspokaja w niej swoje potrzeby, nie jest zagrożony upokorzeniem ze strony nauczyciela, kiedy wymaga się od niego tyle na ile go stać. Łatwo wtedy o dobre samopoczucie, radość ze współżycia z kolegami, zadowolenie z własnych osiągnięć.
Zachowanie dziecka w szkole wiąże się mocno z atmosferą panującą w domu i odwrotnie. Dlatego szkoła powinna być w stałym kontakcie z rodzicami, opiekunami i interesować się warunkami ucznia w domu – w miarę możliwości pomagać mu.
Rodzice powinni również interesować się szkołą.
UWAGA!! MEDIA – magiczna siła kształtująca postawy i zachowania dzieci i młodzieży:
– utożsamianie się z bohaterami, naśladowanie,
– brak współczucia dla ludzi, oschłość, brak litości, poczucia winy, aż w końcu niezdolność do miłości,
– strach przed agresją może osłabić pozytywne reakcje ludzkie,
Jeśli dom funkcjonuje prawidłowo i od strony wychowawczej i emocjonalnej, to dziecko w nim wychowane w pewien sposób chronione przed złymi, niepożądanymi wpływami.
Jak uchronić nasze dzieci i nas przed agresją i przemocą??
– jak wychować, by wyrosły na ludzi dobrych, wrażliwych na drugiego człowieka?
– Co robić by były zadowolone z siebie, otwarte na świat, chciały go poznawać i zmieniać na lepsze?
– Co robić by umiały żyć i kochać tak by nie ranić i nie krzywdzić innych?
Agresję można osłabić poprzez:
– stwarzanie możliwości samodzielnej pracy,
– zainteresowanie sprawami dziecka, ucznia, aktywne słuchanie (kontakt wzrokowy, uśmiech, spokój i opanowanie w reakcjach, parafrazowanie, kontakt przez dotyk, atmosfera akceptacji i zrozumienie)
Sposoby radzenia sobie z agresją
DORAŹNE:
– nie karać, nie grozić
– grzecznie zwracać uwagę
– żartować
– negocjować
– iść na kompromis
– pokojowo załatwić spór
– omówić różnice poglądów
PROFILAKTYCZNE:
– informacje o normach zachowania się,
– uczenie autokontroli emocji, panowania nad złością (przeczekanie, odizolowanie się, spacer, rozrywka, relaks),
– uczenie rozpoznawania emocji,
– przyjmowanie punktu widzenia drugiej osoby,
– omawianie i ćwiczenia asertywnych sposobów zachowania się.
Najważniejszym czynnikiem profilaktycznym przeciwko agresji jest właściwa więź emocjonalna rodziców z dzieckiem.
Trudno obdarzać uczuciem dziecko agresywne. Lecz miłość rodziców powinna być bezwzględna, by dziecko czuło tę atmosferę bezpieczeństwa, by nie podejmowało decyzji ze strachu przed konsekwencjami, lecz z pragnienia aby odwzajemnić uczucie temu, kto go kocha bezwarunkowo , bowiem agresywne zachowanie młodego człowieka wynika z założenia, że nikt go nie kocha.
GDZIE SZUKAĆ POMOCY:
– Gminne Ośrodki Pomocy Społecznej
– Poradnie Psychologiczno- Pedagogiczne
– Ośrodki Pomocy Rodzinie
– Posterunki Policji
– www.niebieska linia.pl
DZIECKO I PRACA DOMOWA
[ PORADNIK DLA RODZICÓW ]
Praca domowa stwarza rodzicom możliwość zaangażowania się w proces kształcenia
i wychowania swoich pociech. Zainteresowanie rodziców może wywołać u dzieci iskrę
entuzjazmu a tym samym pomóc im w nauce najważniejszej ze wszystkich lekcji – uczenie
może być zabawne a także warte wysiłku.
DLACZEGO NAUCZYCIELE ZADAJĄ PRACE DOMOWE?
A Dzięki odrabianiu prac domowych dziecko może:
· Powtórzyć i utrwalić wiedzę zdobytą w czasie zajęć lekcyjnych.
· Sprawdzić posiadane wiadomości.
· Pogłębić wiedzę na dany temat.
· Nauczyć się korzystania z różnych źródeł, np.: biblioteka, Internet, słowniki,
encyklopedie, itp.
· Pracować samodzielnie i we własnym tempie.
· Przygotować się do następnych lekcji.
B Praca domowa może także rozwinąć w dziecku dobre zwyczaje i nawyki, np.:
· Uczy dziecko pracować w niezależny sposób.
· Uczy samodyscypliny i odpowiedzialności.
· Rozwija w dziecku pozytywny stosunek do nauki.
CZY PRACA DOMOWA POMAGA DZIECIOM W UCZENIU?
Praca domowa pomaga, jeżeli zadania są przemyślane, poprawne i ukończone a następnie
oddane przez nauczyciela z towarzyszącym komentarzem ustnym lub pisemnym. Zadanie
powinno mieć określony cel, jasne instrukcje dopasowane do poziomu zdolności dzieci i
zaprojektowane w taki sposób, aby dostarczało wiedzę i rozwijało zdolności.
We wczesnym okresie szkolnym praca domowa pomaga dzieciom w rozwijaniu nawyków
i zwyczajów o których wspomniano wcześniej. Od czwartej klasy, niewielkie ilości zadań
domowych stopniowo zwiększają się każdego roku. Zabieg ten ma na celu poprawę osiągnięć
szkolnych – stwierdzono, że uczniowie, którzy wykonują więcej prac domowych osiągają
lepsze wyniki w standaryzowanych testach i otrzymują lepsze oceny.
DZIECKO I PRACA DOMOWA – JAK MOŻESZ POMÓC?
I USTAL PORĘ ODRABIANIA PRACY DOMOWEJ
Pora ta powinna być uzależniona między innymi od wieku dziecka i jego indywidualnych potrzeb. Na przykład, niektóre dzieci lepiej pracują po południu, po godzinie zabawy, a inne
są bardziej wydajne dopiero wieczorem – należy jednak pamiętać, że późny wieczór rzadko
jest dobrą porą na odrabianie prac domowych. Zajęcia pozaszkolne mogą wymagać pewnej elastyczności przy ustalaniu planu dnia dziecka. W niektóre dni może ono uczyć się po lekcjach a w inne dopiero wieczorem. Jeżeli jednak brakuje czasu na odrobienie zadanych prac, wówczas będzie musiało zrezygnować z niektórych zajęć, ponieważ praca domowa powinna być najważniejsza. W niektórych rodzinach, dzieci muszą poświęcać pracy domowej określoną ilość czasu – długość tego czasu zależy od wieku dziecka. Na przykład, jeżeli dziecko wie, że musi spędzić godzinę na odrabianiu zadania domowego, czytając czy ucząc się, prawdopodobnie nie będzie się śpieszyło po to, żeby oglądać telewizję czy pobawić się. Wymagana ilość czasu zniechęci je także do „zapominania” o zadaniu i pomoże mu
w dostosowaniu się do planu.
II WYBIERZ MIEJSCE PRACY
Miejsce to powinno być dobrze oświetlone i spokojne. Może to być biurko w pokoju, ale
dla wielu dzieci równie dobry będzie stół w kuchni.
III USUŃ WSZYSTKO CO ROZPRASZA UWAGĘ DZIECKA
Wyłącz telewizor i nie pozwól na słuchanie głośnej muzyki. Jeśli mieszkasz w małym
mieszkaniu, zorganizuj ciche zajęcia dla pozostałych członków rodziny.
IV ZAOPATRZ DZIECKO W POTRZEBNE PRZYBORY I NARZĘDZIA
Zgromadź w jednym miejscu ołówki, pióra, gumki, podręczniki, zeszyty itp. – dziecko nie
powinno tracić czasu na szukanie potrzebnych przyborów czy narzędzi.
V DAWAJ DOBRY PRZYKŁAD
Jest bardziej prawdopodobne, że dziecko będzie odrabiało prace domowe, jeżeli zobaczy, że czytasz, piszesz i wykonujesz czynności, które wymagają pracy umysłowej i wysiłku z twojej strony. Rozmawiaj z dzieckiem o tym co czytasz lub piszesz, nawet jeśli będzie to coś tak prostego jak lista zakupów. Zachęcaj je do zajęć, które wspomagają uczenie, np.: czytanie, gry edukacyjne, spacery, wycieczki do ZOO lub muzeum i prace, które uczą odpowiedzialności [np.: opieka nad psem].
VI OKAZUJ ZAINTERESOWANIE
Poświęcaj czas swojemu dziecku – zabieraj go do biblioteki aby sprawdzić materiały
potrzebne do zadania domowego, czytaj z nim tak często jak to tylko możliwe, rozmawiaj z
nim o szkole i zajęciach lekcyjnych. Zapytaj dziecko o czym było mówione podczas lekcji, a
jeśli nie ma zbyt wiele do powiedzenia, poproś je, aby przeczytało napisaną przez siebie
historyjkę, lub przedyskutuj rezultaty eksperymentu. Innym sposobem okazywania zainteresowania jest twój udział w zajęciach szkolnych, np.: w wywiadówkach, przedstawieniach, zawodach sportowych itp.
VII KONTROLUJ PRACE DOMOWE
Dzieci częściej kończą z powodzeniem zadanie, jeżeli rodzice kontrolują ich pracę.
Intensywność i rodzaj kontroli zależy od wieku dziecka, stopnia jego samodzielności i od
tego, jak dobrze radzi sobie w szkole. Jeżeli dziecko napotyka na trudności, wówczas
powinna mieć miejsce stała kontrola i to bez względu na jego wiek.
VIII BĄDŹ W POBLIŻU
Podczas odrabiania lekcji, uczniowie szkoły podstawowej często lubią czuć w pobliżu
obecność osoby dorosłej [na wypadek ewentualnych trudności]. Starsze dzieci mogą
rozpocząć zadanie zanim wrócisz z pracy – nie zaszkodzi zadzwonić do domu i przypomnieć
im o tym.
IX SPRAWDŹ UKOŃCZONĄ PRACĘ DOMOWĄ
Zawsze warto sprawdzić, czy dziecko odrobiło lekcje. Po oddaniu pracy domowej przez
nauczyciela, przeczytaj jego ewentualne komentarze i sprawdź prawidłowość wykonanego
zadania.
X WYRABIAJ W DZIECKU DOBRE NAWYKI
1. Pomóż dziecku w zorganizowaniu czasu niezbędnego do wykonania zadania domowego.
Na przykład, jeżeli dziecko ma do napisania pracę z przyrody, którą musi oddać w
w przeciągu dwóch tygodni, postaraj się omówić z nim poszczególne etapy działania:
· Wybranie tematu.
· Zgromadzenie wiadomości.
· Napisanie planu.
· Napisanie pracy w zarysie [„na brudno”].
· Sprawdzenie i wprowadzenie ewentualnych poprawek.
· Przepisanie „na czysto”.
2. Pomóż dziecku zacząć – na przykład, jeśli musi zgromadzić wiadomości, zachęć je do
skorzystania ze zbiorów biblioteki, skorzystania z Internetu, itp.
3. Przygotuj je do określonych zadań w domu. Na przykład, jeśli jest zapowiedziane
dyktando, przećwicz z nim pisownię wyrazów z określoną trudnością [podyktuj je, a
następnie każ dziecku poprawić błędy].
4. Dopilnuj, aby dziecko nie uczyło się na ostatnią chwilę przed sprawdzianem.
XI ROZMAWIAJ Z DZIECKIEM NA TEMAT PRACY DOMOWEJ
Postaraj się zadawać następujące pytania:
1. Czy rozumiesz co masz zrobić? [poproś dziecko, aby po przeczytaniu instrukcji,
powiedziało ją własnymi słowami].
2. Co trzeba zrobić, żeby ukończyć pracę domową? [omów z nim poszczególne etapy pracy].
3. Czy potrzebujesz pomocy w zrozumieniu tego, co masz zrobić?
4. Czy miałeś kiedykolwiek podobne zadanie? [sprawdź, czy dziecko poradziło sobie kiedyś
z podobnym problemem i pokieruj nim tak, aby rozwiązało nową trudność w podobny
sposób].
5. Czy masz wszystko co jest potrzebne do wykonania pracy domowej? [ołówki, kredki,
linijki, itp.]
6. Czy twoje odpowiedzi wydają ci się poprawne i zrozumiałe? Czasami rozwiązania zadań
z matematyki czy prace pisemne z języka polskiego nie są logiczne i jasne. W takim przypadku poproś, aby dziecko sprawdziło zadanie i poprawiło błędy.
XII POCHWAL
Twoja pochwała i zachęta są niezmiernie ważne dla twojego dziecka. Powinno ono także
być informowane, że jego praca nie jest najlepszej jakości. Postaraj się, żeby twoje komentarze były konstruktywne. Zamiast: „Chyba nie zamierzasz oddać tych „bazgroł” nauczycielowi?” powiedz: „Nauczyciel lepiej zrozumie twoją pracę, jeśli ładniej ją przepiszesz”. A potem pochwal go za ładnie przepisany tekst.
XII WSPÓŁPRACUJ ZE SZKOŁĄ
Czasami powyższe sposoby nie są wystarczające i problemy pojawiają się nadal. Jeżeli
zaistnieje taka sytuacja, wówczas zwróć się o pomoc do nauczyciela i pedagoga szkolnego.
Powinieneś skontaktować się z nauczycielem i pedagogiem szkolnym jeśli:
· Twoje dziecko odmawia wykonywania pracy domowej pomimo twoich zachęt i
okazanej pomocy.
· Nie potrafisz pomóc dziecku w zorganizowaniu pracy.
· Nie jesteś w stanie zapewnić mu potrzebnych materiałów i narzędzi.
· Ani ty, ani dziecko nie rozumiecie celu zadania.
· Instrukcje towarzyszące pracy domowej są niejasne.
· Twoje dziecko nie uczęszczało do szkoły z powodu choroby i musi nadrobić zaległości.
POROZMAWIAJ Z NAUCZYCIELEM
Rozmawiając z nauczycielem, powiedz co myślisz na temat pojawiających się problemów.
Przyznaj się także, jeżeli nie wiesz co może być powodem tych trudności. Wspólnie
z nauczycielem ustal ewentualne przyczyny odpowiadając na poniższe pytania:
1. Czy praca domowa nie jest zbyt trudna? [może twoje dziecko ma zaległości i potrzebuje
pomocy ze strony nauczyciela lub pedagoga].
2. Czy zaległości wynikają z dużej absencji? [pierwszy krok – ustalenie planu nadrobienia
braków].
3. Czy twoje dziecko zostało przebadane przez psychologa? Jeśli wykryto jakieś zaburzenia
np.: dysgrafię, dysleksję czy ADHD, wymaga ono dodatkowej pomocy a zadania powinny być dostosowane do jego możliwości. W trakcie rozmowy słuchaj uważnie nauczyciela i nie odchodź zanim nie upewnisz się, że zrozumiałeś to, co zostało powiedziane. Upewnij się także, że nauczyciel zrozumiał co ty miałeś do zakomunikowania. Jeżeli po spotkaniu zorientowałeś się, że czegoś nie zrozumiałeś lub zapomniałeś o czymś powiedzieć, skontaktuj się z nauczycielem ponownie. Umów się na kolejne spotkanie aby sprawdzić, czy obrany sposób postępowania działa i czy jest poprawa. Uwierz, że nauczyciel chce pomóc tobie i twojemu dziecku, nawet jeśli nie zawsze zgadzasz się z jego poglądami czy opinią. Trudno jest bowiem rozwiązywać problemy, jeśli nauczyciel i rodzic traktują się jak wrogowie. Pamiętaj, że pomoc dziecku w odrabianiu pracy domowej jest okazją zwiększenia jego szans w szkole i w życiu. Pomagając mu, uczysz go dyscypliny i odpowiedzialności, stwarzasz także możliwość lepszej komunikacji pomiędzy tobą, dzieckiem i szkołą.